Downfall CHAPTER FOUR

CHAPTER FOUR แสงจากไฟฉายให้ความสว่างในระยะจำกัด ศาสตราจารย์เดินลงมาถึงชั้นล่างก็สัมผัสได้ถึงอากาศอับชื้นที่แตกต่างจากด้านบนอย่างสิ้นเชิง ท่ามกลางบรรยากาศวังเวงและเงียบสงัด เขาถือไฟฉายหันไปรอบๆ อย่างช้าๆ นิโคลัสไม่ใช่คนเชื่อเรื่องวิญญาณแต่นับตั้งแต่มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นมันทำให้เขาเห็นเจคบ่อยครั้งจนไม่อาจเชื่อถือตัวเองได้อีก เขาอาจเห็นภาพหลอนหรือไม่วิญญาณก็มีอยู่จริง “ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ที่นี่นะครับ” เทรเวอร์เอ่ย เสียงฝีเท้าของเขาเดินห่างออกไปคงกำลังสำรวจห้อง “ไม่น่ามีใครลงมาที่นี่นานแล้วด้วยซ้ำ” ศาสตราจารย์สมทบ มองดูความหนาของฝุ่นที่เกาะบนเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ ชิ้นไหนที่ฝุ่นยังไม่หนาสามารถบอกได้ว่าเป็นของที่เพิ่งย้ายลงมาเก็บในช่วงปรับเปลี่ยนที่นี่ให้กลายเป็นโรงแรม หนุ่มใหญ่อดสงสัยเกี่ยวกับเจ้าของบ้านไม่ได้จึงพยายามมองหาภาพถ่ายครอบครัวซึ่งน่าจะถูกเก็บอยู่ในนี้เช่นกันขณะที่เทรเวอร์ยังคงพยายามหาแบบแปลนคฤหาสน์ “ฝุ่นเยอะแบบนี้ เราไม่ควรอยู่ในนี้นานนะครับ” “อย่าเพิ่งทำตัวเป็นหมอตอนนี้เลย เทรเวอร์” เขาตอบกลับโดยที่สายตายังคงไล่ไปตามชั้นวางของที่เต็มไปด้วยเครื่องใช้และของตั้งโชว์ ไม่ได้นึกเอะใจเลยว่าการเรียกชื่อจะส่งผลให้ชายหนุ่มใจเต้นแรง เทรเวอร์สงบปากสงบคำแล้วมองหาสิ่งที่ต้องการต่อไป อากาศในนี้ไม่ถ่ายเท หน้าต่างบานเล็กด้านบนปิดสนิทและยากเกินกว่าจะเดินไปเปิดได้เมื่อต้องฝ่าข้าวของมากมายที่ถูกเก็บสะสมอยู่ในนี้ ถึงจะเป็นเรื่องดีที่เลสเตอร์ไม่ได้ถูกขังตามลำพังในห้องใต้ดินแห่งนี้แต่นั่นหมายถึงโอกาสที่บ้านหลังนี้จะมีห้องลับสูงมากและคนร้ายต้องรู้จักสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี “เป็นไปได้ไม่ว่าคนร้ายมีแบบแปลนอยู่ที่ตัวแล้วเอาไปซ่อนไว้ที่อื่น” “เป็นไปไม่ได้หรอกครับ” เทรเวอร์ตอบพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวมาใกล้ “ศาสตราจารย์ครับ” นิโคลัสเดินตามเสียงเรียก เห็นรอยยิ้มภาคภูมิผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาที่อาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในมือของอีกฝ่ายคือม้วนกระดาษขนาดใหญ่ ไม่จำเป็นต้องให้เทรเวอร์บอก หนุ่มใหญ่ก็ทราบดีว่ามันคือสิ่งใด “เธอเจอมันแล้ว” “ครับ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรเราได้บ้าง” พูดจบชายหนุ่มก็กางแบบแปลนคฤหาสน์ลงบนโต๊ะทำงานโดยไม่สนว่ามีฝุ่นเกาะมากขนาดไหน การที่มีเพียงแสงจากไฟฉายทำให้ยากต่อการมองว่าอะไรเป็นอะไร เทรเวอร์จึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ผมว่าเรากลับไปที่ห้องเถอะครับ อย่างน้อยก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว” นิโคลัสยังคงติดใจเรื่องเจ้าของบ้านแต่ทั้งอากาศและสภาพแวดล้อมก็ไม่เป็นใจให้อยากอยู่ในนี้ต่อเท่าไรนัก ยิ่งรู้สึกเหนียวตัวเพราะเหงื่อไคลด้วยแล้วการขึ้นไปตากแอร์บนห้องพักเป็นสิ่งที่น่าอภิรมย์ยิ่งกว่า “เธอถือมันไหวไหม” ดวงตาสีดำใต้กรอบแว่นคล้ายจะต่อว่ากลายๆ ที่เขาเอ่ยปากถามอะไรแบบนั้นออกไป เทรเวอร์เก็บโทรศัพท์ของตัวเองลงกระเป๋าเพื่อให้สามารถถือแบบแปลนคฤหาสน์ได้ถนัดขึ้น เมื่อแสงสว่างสีขาวจากโทรศัพท์หายไปภายในห้องใต้ดินก็ดูมืดขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า นิโคลัสมองไฟฉายในมือและหวังว่ามันจะยังมีประสิทธิภาพมากพอให้พวกเขาได้กลับขึ้นไปข้างบน “คุณเดินตามผมขึ้นมาละกันครับ ผมเริ่มชินกับความมืดแล้ว” เทรเวอร์ไม่ได้รอคำตอบ …

Downfall CHAPTER THREE

CHAPTER THREE นิโคลัสนั่งอยู่ในห้องพักของตัวเองโดยมีเคซี่อยู่เป็นเพื่อน หญิงสาวมีสีหน้าไม่พอใจที่จู่ ๆ ลุงของตัวเองตกเป็นผู้ต้องสงสัย แฮริสันไม่ยอมให้อีกฝ่ายออกจากห้องไปไหนจนกว่าจะตรวจสอบห้องของเลสเตอร์เสร็จ ศาตราจารย์นั่งเงียบอยู่เช่นนี้มาครู่ใหญ่แล้ว เขายังจดจำลูกตาที่จ้องมองมาได้เป็นอย่างดี ใครกันที่โหดร้ายถึงขั้นควักลูกตาคนได้ ที่สำคัญเจ้าของดวงตานั่นอยู่ที่ใดและเหตุใดปีเตอร์สันถึงอยู่ในห้องของเลสเตอร์ได้ “ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ” เคซี่ถอนหายใจ ความรู้สึกตื่นเต้นยินดีที่จะได้แต่งงานหายไปสิ้น เหลือแต่ความรู้สึกหวาดกลัวจนอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “พรุ่งนี้ก็คงมีคนมาช่วยแล้วล่ะ” เขาเอ่ยปลอบแม้รู้ดีว่าไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะถึงตอนนี้อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอนยิ่งไม่รู้ว่าคนร้ายต้องการสิ่งใดจากเรื่องนี้ยิ่งไม่ปลอดภัยขึ้นเรื่อย ๆ “ไม่รู้เทรเวอร์จะเป็นไงบ้าง” หญิงสาวพึมพำถึงเพื่อนคนเดียวที่มีความรู้ทางการแพทย์ที่อาจช่วยตอบสาเหตุการตายของคนเหล่านั้นได้ ที่ห้องของเลสเตอร์เหลือเพียงแฮริสันและเทรเวอร์เท่านั้นขณะที่แพทริคกำลังสร้างความเข้าใจให้กับแขกคนอื่น ๆ ที่เริ่มแตกตื่นจากการที่แม่บ้านไปตามเจ้าของโรงแรมขึ้นมาที่ห้องพัก “คุณสงสัยศาสตราจารย์แบรดลีย์แต่ก็ยังอยากให้ผมตรวจศพเหรอครับ” ชายหนุ่มถามด้วยสายตาจับผิดเมื่ออีกฝ่ายยืนยันชัดเจนว่าชายคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกระนั้นท่าทีของแฮริสันก็ดูแปลกไป อาจเพราะเกิดเรื่องร้ายเช่นนี้ติดต่อกันก็เป็นได้ “ถึงอย่างไรก็อยากรู้สาเหตุการตายของคุณปีเตอร์สัน เหตุใดเขาถึงมาอยู่ในห้องของคุณเลสเตอร์ได้ ที่สำคัญเจ้าตัวหายไปไหน แถมยังลูกตานั่น...” เทรเวอร์มองตามสายตาของอีกฝ่ายไปและหยุดลงยังลูกตาทั้งสองที่วางอยู่บนอ่างอย่างจงใจ “ตาสีฟ้าจะเป็นของคุณเลสเตอร์หรือเปล่าครับ” “ตอนนี้เราคงต้องคิดเช่นนั้นไปก่อน เธอว่าเขาเสียชีวิตแล้วหรือยัง” ชายหนุ่มมองสภาพห้องน้ำโดยรอบ น่าแปลกที่ไม่มีเลือดเยอะอย่างที่เขาคิด เป็นไปได้ว่าคนร้ายจะล้างไปแล้ว “ผมหวังว่าเขายังไม่ตาย” เทรเวอร์ตอบพลางสำรวจดวงตาสองลูกใกล้ ๆ “อย่างน้อยตอนถูกควักลูกตาเขาก็ยังมีชีวิตอยู่” “แล้วคุณปีเตอร์สันล่ะ” แฮริสันมองร่างไร้วิญญาณที่นอนหงายบนพื้นห้องน้ำ เทรเวอร์มองตาม เขาตรวจสภาพอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้วและไม่พบบาดแผลภายนอกแต่อย่างใด ปีเตอร์สันตายเพราะขาดอากาศจากการจมน้ำ “เป็นไปได้ไหมว่าจะโดนวางยา” แฮริสันถามขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกไปดูถาดอาหารที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟ “ตอนมาเสิร์ฟคุณเลสเตอร์ให้แม่บ้านวางหน้าห้อง เป็นไปได้ไหมว่าคนร้ายใช้โอกาสนั้นวางยา” “ไม่ก็คนร้ายอยู่ในห้องอยู่แล้ว” สายตาของทั้งสองสอดส่องไปทั่วห้องพยายามมองหาสิ่งผิดปกติ …

The Cause of Love between Darren and Isaac Track 3: Hero

Track 3 Hero “ว่าไง สรุปจะไปประกวดร้องเพลงไหม” บอนนี่เรียนคนละห้องกับไอแซคแต่เธอมักแวะมาหาตลอดทั้งช่วงพักและหลังเลิกเรียน “ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบตามตรงพลางหยิบถุงมือหนังขึ้นมาสวม แม้ในห้องเรียนจะอบอุ่นแต่อากาศด้านนอกแตกต่างกันอย่างลิบลับ เพียงแค่มีลมปะทะหน้ามาวูบเดียวก็ถึงกับต้องก้มหน้าหลบ “เธอมีถุงมือหนังตั้งแต่เมื่อไร” ไอแซคไม่รู้ว่าอะไรดีกว่ากันระหว่างการที่เธอตื้อต่อเรื่องประกวดร้องเพลง หรือถามถึงเรื่องเจ้าของถุงมือคู่นี้ ใช่ว่าบอนนี่จะไม่รู้เรื่องที่เขาแอบชอบคนในรถไฟ...คนที่อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามเขา แม้ว่าเธอจะทราบจากปากของเขาโดยตรงแต่เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาเล่าเรื่องนี้กับคนที่ติดตามเขาในยูนาว มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพูดเรื่องนี้กับคนแปลกหน้าที่อาจไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากัน กระนั้นเขาก็ไม่เคยระบุว่าคนในรถไฟเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย มีรูปร่างหน้าตาแบบไหน คนเหล่านั้นรู้ว่าเขาเจอคนในรถไฟอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยได้ทักทายกัน เด็กหนุ่มคิดว่าความเงียบของเขาจะเป็นการตอบคำถามแต่เห็นได้ชัดว่าบอนนี่ต้องการคำตอบถึงยังมองหน้าอยู่แบบนั้น “มีคนให้ยืม” ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ถามอะไรต่อเขาก็เปลี่ยนเรื่อง “ฉันจะไปเลสเตอร์ สแควร์ ไปด้วยกันไหม” “แน่นอน แต่หนาวแบบนี้จะไหวเหรอ” เด็กสาวขยับผ้าพันคอของตัวเองขึ้นปิดจมูก “ได้ร้องสักเพลงสองเพลงก็ยังดี...ถ้าไม่ปากแข็งไปก่อนล่ะก็นะ” คำตอบของเขาเรียกเสียงหัวเราะจากเธอ ทั้งคู่เดินไปยังสถานีรถไฟใต้ดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังเลสเตอร์ สแควร์ แม้อากาศจะหนาวเย็นแต่จำนวนนักท่องเที่ยวในย่านนี้ก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด บริเวณลานจัตุรัสเต็มไปด้วยผู้คนที่มานั่งพักผ่อน จับกลุ่มคุยบ้าง นั่งกินขนมบ้าง ไอแซคเดินมาประจำจุดของตน เพียงแค่ถอดถุงมือออกก็รู้สึกถึงความหนาวเหน็บเสียดแทงผ่านผิวหนังได้เป็นอย่างดีเขาบรรจงตั้งสายกีตาร์พร้อมวอร์มเสียงของตัวเองไปพลาง ๆ ขณะที่บอนนี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป “ทำอะไรน่ะ” “เอาลงทวิตเตอร์เพื่อเรียกแฟนคลับยังไงล่ะ” เธอพิมพ์บางอย่างลงบนมือถือด้วยความรวดเร็ว “หืม เมื่อคืนเธอนอนกี่โมงเนี่ย” บอนนี่คงจะเห็นทวีตล่าสุดของเขาที่แนบลิ้งค์รายการสดไปด้วย สายตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอสมาร์ทโฟน “ไอแซค เธอพูดอะไรเกี่ยวกับคนในรถไฟเหรอ” เด็กหนุ่มละสายตาจากการตั้งเสียง สาวเท้าเข้าไปใกล้เธอเพื่ออ่านข้อความที่ส่งมาหาเขา ไอแซคจำได้ว่านั่นเป็นชื่อของจูเลีย “ก็...ไม่ได้พูดอะไรมาก” …

The Cause of Love between Darren and Isaac Track 2: Imagination

Track 2 Imagination ท้องฟ้ายามเช้ามืดครึ้ม หน้าต่างที่ถูกเปิดไว้เป็นทางผ่านสำหรับลมหนาวจากด้านนอกเด็กหนุ่มนั่งบิดขี้เกียจบนที่นอนคร้านที่จะลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่การออกจากบ้านผิดเวลาจะทำให้เขาคลาดกับรถไฟได้ ไอแซ็คมองออกไปนอกหน้าต่างยังบ้านฝั่งตรงข้าม มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เด็กหนุ่มคว้ากระเป๋าใบโปรดสะพายบนไหล่ หยิบหูฟังคล้องคอ เชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนให้พร้อมใช้งานได้ทุกเมื่อ ยามที่ลงมาด้านล่างก็พบว่าแม่ของเขากำลังดื่มกาแฟในห้องครัว “อรุณสวัสดิ์ครับ” ไอแซ็คทักพร้อมเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อดื่มนม “เทใส่แก้วสิ” คนเป็นแม่ส่ายศีรษะเบา ๆ เมื่อลูกชายยังคงดื่มนมจากกล่องทั้งที่เตือนหลายครั้งแล้ว “วันนี้กลับเย็นหน่อยนะครับ” เขาใช้หลังมือปาดคราบนมบนปาก ก่อนจะต้องเดินไปล้างมือที่อ่างล้างจานเมื่อเห็นสายตาดุของแม่ “แม่ไม่ว่าหรอกนะถ้าลูกอยากจะไปร้องเพลง แต่ลูกควรมองหามหาวิทยาลัยได้แล้วนะ” คนฟังลอบถอนหายใจ ใช้เวลาล้างมือมากกว่าปกติเพราะไม่อยากให้แม่เห็นสีหน้าไม่พอใจจากเขา “ทราบแล้วครับ” “ลูกต้องเริ่มคิดถึงอนาคตของตัวเองแล้วนะ” แม่ของเขายังคงพูดถึงเรื่องการศึกษาและอนาคตของเขาต่อโดยที่เจ้าตัวไม่คิดเถียง เพราะเขาเข้าใจความเป็นห่วงของเธอ ไอแซ็คเคยมองมหาวิทยาลัยที่สอนเรื่องดนตรีไว้ แต่เขารู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่แม่ของเขาต้องการ “ผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวไม่ทันรถไฟ” เด็กหนุ่มตัดบท ตรงเข้าไปหอมแก้มคนเป็นแม่ที่ขมวดคิ้วใส่แต่ก็ยังหอมแก้มเขากลับ ยามที่เขาเดินออกจากบ้าน เขารู้ว่าเขาจะพบกับอะไร...กับใคร ชายหนุ่มตัวสูงสวมโค้ตกันหนาวสีกรมท่า ในมือถือกระเป๋าเอกสารพร้อมร่มโดยมีหญิงสาวผมสั้นยืนส่ง พวกเขาไม่จูบหรือหอมแก้มกัน ไม่ได้มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ระหว่างกัน ที่ไอแซ็ครู้เพราะเขาเคยเห็นภาพแบบนั้นมาก่อน พ่อแม่ของเขาเคยมองกันด้วยความรักกระทั่งมันไม่ใช่...กระทั่งรู้สึกได้ถึงความห่างเหินของทั้งคู่ จนในที่สุดพวกเขาก็เลิกลากันไป เด็กหนุ่มละสายตาจากบ้านฝั่งตรงข้าม มันไม่ใช่เรื่องที่เขาควรเข้าไปข้องเกี่ยว เขาอาจจะคิดไปเองด้วยซ้ำ ไอแซ็คสวมหูฟังแล้วเดินไปตามทางของตน ดาร์เรนไม่ได้เดินมาทักเขากระนั้นพวกเขาก็ยังขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน แม้เขาจะเป็นที่รู้จักในระดับหนึ่งบนโลกโซเชียล แต่ในชีวิตจริง ไอแซ็คไม่ได้มีเพื่อนมากมายนัก เขายังคงคล้องหูฟังสีแดงไปไหนมาไหนอยู่เสมอและพร้อมที่จะปลีกตัวเองออกจากความวุ่นวายรอบข้าง “ไอแซ็ค” …

Downfall CHAPTER TWO

CHAPTER TWO ประตูสีฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า นิโคลัสรู้ดีว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หากแต่เป็นความฝันที่เขาไม่อาจควบคุมได้ ทั้งที่รู้ดีว่ามีอะไรรอเขาอยู่หลังบานประตูนั้นแต่สองเท้ายังคงก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้าน พลักบานประตูเข้าไปด้านใน เขาอยากหันหลังกลับและถ้าเป็นไปได้ เขาอยากลืมตาตื่นตั้งแต่ตอนนี้ ไม่ว่าในใจจะขัดขืนเพียงใดสองเท้ายังคงสาวตรงไปยังห้องครัว เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวเพราะรู้ว่าจะต้องเจอกับสิ่งใดหลังเคาน์เตอร์นั่น ทว่าเมื่อเขาไปถึงกับพบแต่เพียงความว่างเปล่า นิโคลัสไม่รู้ว่าควรโล่งใจหรืออย่างไรกันแน่ “กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง เขาไม่นึกมาก่อนว่าตัวเองยังจดจำเสียงของชายคนนี้ได้ นิโคลัสหันไปทางต้นเสียงด้วยหัวใจพองโตแต่แล้วสิ่งที่พบเป็นเพียงความว่างเปล่า “เจค” เขาเรียกขึ้นหากแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ความกลัวกลับมาทักทายหัวใจขณะที่เขาตะโกนเรียกชื่อคนรักอีกครั้ง “น...นิโคลัส” เสียงตอบกลับดังแว่วมาจากด้านหลัง เจ้าของชื่อรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ เขาได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ที่อัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัว ยามที่นิโคลัสหันไปทางเสียงเรียกเขาภาวนาขอให้เป็นเพียงความว่างเปล่าแต่คำขอนี้กลับไม่เป็นผลเมื่อเขาเห็นร่างของคนรักกำลังถูกคนร้ายล็อคตัวจากด้านหลัง ปลายมีดจ่ออยู่ที่ลำคอ เขาจำหน้าฆาตกรได้ดีแม้วันพิจารณาคดีเขาจะไม่ได้ไปเข้าร่วมก็ตามแต่ตอนตำรวจมาแจ้งข่าวให้ทราบ รวมทั้งเห็นภาพในโทรทัศน์เขาก็ไม่มีวันลืมหน้าตาของผู้ชายคนนี้ไปได้เด็ดขาด “นิโคลัส ผ...ผมขอโทษ...” สิ้นเสียงอันแผ่วเบาของคนรัก ชายคนนั้นก็ยกมีดปาดคอเหยื่อของตนอย่างไม่ใยดี เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้องครัว หยดเลือดกระเด็นเข้าหน้านิโคลัสที่ได้แต่มองตาค้าง เขาไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเจคถูกฆ่าได้อย่างไร ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นอกเสียจากตัวคนร้ายเอง แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาจะเป็นเพียงแค่ความฝันกระนั้นก็ยังโหดร้ายเกินไป ร่างของเจคนอนจมกองเลือดอยู่ตรงที่ๆ เขาพบศพอีกฝ่าย นิโคลัสนั่งลงข้างๆ คนรักมองดูดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างไร้ซึ่งวิญญาณอยู่ภายใน เมื่อไหร่ที่เขาจะหลุดพ้นจากฝันร้ายนี้ เมื่อไหร่ที่เขาจะหยุดเห็นภาพนี้ได้เสียที ทั้งที่มีความทรงจำมากมายยามที่ใช้ชีวิตร่วมกันเหตุใดสมองของเขาจึงจดจำได้แค่เพียงช่วงเวลาอันแสนโหดร้ายนี้เท่านั้น นิโคลัสสะดุ้งตื้นขึ้นมาจากฝันร้าย เขาพยายามลุกขึ้นนั่งพร้อมหายใจหอบ ครู่หนึ่งที่เขาสงสัยว่าตัวเองอยู่ที่ใดก่อนสติจะกลับมาทำงานตามปกติและพบว่าเป็นห้องพักของตนในโรงแรม “ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งนะครับ อย่าเพิ่งรีบร้อน” เสียงที่ดังขึ้นทำเอาหัวใจคนฟังหล่นไปถึงตาตุ่มก่อนพบว่าเป็นเทรเวอร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงที่คอห้อยสเต็ทโตสโคปไว้ให้ความรู้สึกว่าเป็นหมอจริงๆ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ” “คุณหมดสติอยู่ตรงทางเดิน แพทริคกับเคซี่ช่วยกันพาคุณมาที่ห้อง” นายแพทย์หนุ่มเล่า …

The Cause of Love between Darren and Isaac Track 1: Living Not Dreaming

Track 1 Living Not Dreaming

Downfall CHAPTER ONE

DOWNFALL The story, all names and characters in this novel are fictitious. No identification with actual persons, places and buildings is intended or should be inferred. CHAPTER ONE ช่วงยามเย็นที่แสงอาทิตย์สาดแสงสีส้มสวยงามใกล้ลับขอบฟ้าเหมาะกับวันอาทิตย์แสนเงียบสงบ ประตูสีฟ้าอ่อนของทาวน์โฮมสองชั้นหลังหนึ่งถูกเปิดออก “เจค ผมกลับมาแล้ว” ชายวัยกลางคนถอดเสื้อนอกแขวนพาดไว้กับโซฟา โทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งไว้แต่ไร้ซึ่งร่างของคนรัก “เจค” เขาเรียกอีกครั้ง พร้อมกับก้าวเดินอย่างระมัดระวังผิดกับหัวใจที่เต้นระส่ำ สัมผัสได้ถึงบรรยากาศผิดปกติ  นอกจากเสียงโทรทัศน์แล้วทุกอย่างในบ้านเงียบสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหวราวกับไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มหันไปเห็นโทรศัพท์ตกอยู่กับพื้นใกล้กับทางเข้าห้องครัว เมื่อก้าวข้ามผ่านพื้นพรมไปยังพื้นไม้ก็เห็นหยดของเหลวสีแดงบนพื้นเป็นทาง ตอนนี้เขาได้ยินแต่เสียงฝีเท้าตัวเองกำลังเดินตามรอยปริศนานั่นไป กระทั่งผ่านเคาน์เตอร์สีขาวก็พบว่าของเหลวสีแดงที่เป็นหยดเล็กๆ กลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นจนกลายเป็นเจิ่งนองไปทั่วพื้น กลิ่นคาวคลุ้งจนรู้ว่านั่นไม่ใช่ของเหลวธรรมดาแต่เป็นกองเลือด พลันสายตาพยายามมองหาต้นเหตุก็พบร่างของคนรักนอนคว่ำหน้าจมกองเลือด “จ...เจค” เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ ขาทั้งสองที่ก้าวเข้าไปหาร่างตรงหน้าสั่นสะท้านจนแทบยืนไม่อยู่ มือที่สัมผัสกายคนรักเย็นเฉียบจนไม่รู้ว่าเป็นอุณหภูมิของใครกันแน่ “เจค” เขาเรียกอีกครั้งด้วยเสียงอันแหบแห้ง เมื่อพลิกร่างอีกฝ่ายให้หันหน้ามา หัวใจก็แทบหยุดเต้น …

Moon Hunt 1 JAMIE

Moon Hunt 1 JAMIE It was already dark when I left the library. The street’d gone quiet at this hour. There wasn’t much students hanging around on Wednesday’s night, when it was Saturday they never slept. My room was twenty minutes walk, the weather was nice - not too chill, not too hot - I …

The Cause of Love between Darren and Isaac INTRO

พวกเขาอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามกัน ขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน แต่พวกเขาไม่เคยพูดคุยกัน